Ook bekend als de mijnwerkersfontein
De Haarmannsbrunnen werd in 1909 gemaakt door de beeldhouwer Adolf Graef uit Fürstenau en bevindt zich aan het zuidelijke uiteinde van de vestingmuur Herrenteich. De fontein bestaat uit een bronzen figuur van een mijnwerker die een put boort en zich nu verheugt over zijn succes. Voor hem bevindt zich een kunstmatige rotswand, waaruit het water over de arbeider stroomt bij de geboorde punt en zich vervolgens verzamelt in een halfrond bassin. Van daaruit stroomt het in een ander bassin.
Het steenwerk is gemaakt van Durilit, een nieuw soort kunststeen in die tijd, dat werd gemaakt van gebroken steen uit de steengroeve van Piesberg, verwerkt tot beton en in de daarvoor bestemde mal gegoten.
De fontein geldt als Duitslands oudste arbeidersmonument, maar staat - in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht - niet voor het mijnongeluk op 7 september 1893 in de Stüve-schacht bij Piesberg, waarbij negen mijnwerkers om het leven kwamen, dat ten tijde van de bouw al 16 jaar eerder had plaatsgevonden. In plaats daarvan symboliseert het de hoge mate van zwoegen en ontberingen van het werk, dat uiteindelijk door doorzettingsvermogen tot het doel leidt en met rijke zegeningen wordt beloond.
De fontein werd gebouwd in een tijd waarin werd gediscussieerd over de vraag of de wal van Herrenteich, net als alle andere wallen in Osnabrück, afgevlakt moest blijven.Friedrich Lehmann was in 1899 de verantwoordelijke stadsarchitect geworden en zijn nieuwe ontwerp, dat voorzag in het behoud van de vestingmuren en een verbouwing van de toegang vanaf de Möser-Platz, evenals een hellingbaan, een paviljoen en een terras, werd goedgekeurd. Om het project te verfraaien, beloofde het toenmalige Privy Council of Commerce, senator van Osnabrück, staal- en mijnbouwdirecteur Dr. August Haarmann een standbeeld te schenken. Er werd echter de vrije hand gevraagd bij de keuze van de voorstelling en er werd gepleit voor het behoud van de vestingmuur en tegen een geplande ringweg.
Het architectonische gedeelte werd ontworpen door de Zwitserse architect Alfred Hartmann, die acht jaar lang op het stadsplanningsbureau van Osnabrück werkte. De bronzen figuur werd gemaakt door de beeldhouwer Adolf Graef uit Fürstenau naar zijn eigen ontwerp. Uit privébrieven in Graefs nalatenschap blijkt dat hij zich een mijnwerker voorstelde die het water uit een naadwand boorde.
Haarmanns jongste zoon Allan bezocht de kunstenaar eens in zijn atelier in Berlijn-Charlottenburg om de voortgang van het werk te zien. Hij zag de boetseerder, een potige Berlijner, die zich helemaal niet op zijn gemak voelde in de mijnwerkersbroek, die meedogenloos met water was overgoten en uit de mijnstreek was gehaald, en die een echte hamer en boor in zijn handen had.
Het is ook aan een toeval te danken dat de figuur van de mijnwerker vandaag de dag nog steeds de fontein siert. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest de mijnwerker worden ontmanteld "om de metaalreserve te versterken", net als de herder (Heinrich Ströker) van de Rosenplatz. In 1949 ontdekte een vrouw uit Osnabrück de bronzen man bij toeval in Bredelar bij Brilon tussen andere figuren op de verzamelplaats van een metaalsmelterij. Ze meldde de vondst bij de bouwdienst en de stedenbouwkundige Reiling kon het kunstwerk door de stad laten terugkopen. Afgezien van een deukje in de hand is de figuur intact gebleven.
Het steenwerk is gemaakt van Durilit, een nieuw soort kunststeen in die tijd, dat werd gemaakt van gebroken steen uit de steengroeve van Piesberg, verwerkt tot beton en in de daarvoor bestemde mal gegoten.
De fontein geldt als Duitslands oudste arbeidersmonument, maar staat - in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht - niet voor het mijnongeluk op 7 september 1893 in de Stüve-schacht bij Piesberg, waarbij negen mijnwerkers om het leven kwamen, dat ten tijde van de bouw al 16 jaar eerder had plaatsgevonden. In plaats daarvan symboliseert het de hoge mate van zwoegen en ontberingen van het werk, dat uiteindelijk door doorzettingsvermogen tot het doel leidt en met rijke zegeningen wordt beloond.
De fontein werd gebouwd in een tijd waarin werd gediscussieerd over de vraag of de wal van Herrenteich, net als alle andere wallen in Osnabrück, afgevlakt moest blijven.Friedrich Lehmann was in 1899 de verantwoordelijke stadsarchitect geworden en zijn nieuwe ontwerp, dat voorzag in het behoud van de vestingmuren en een verbouwing van de toegang vanaf de Möser-Platz, evenals een hellingbaan, een paviljoen en een terras, werd goedgekeurd. Om het project te verfraaien, beloofde het toenmalige Privy Council of Commerce, senator van Osnabrück, staal- en mijnbouwdirecteur Dr. August Haarmann een standbeeld te schenken. Er werd echter de vrije hand gevraagd bij de keuze van de voorstelling en er werd gepleit voor het behoud van de vestingmuur en tegen een geplande ringweg.
Het architectonische gedeelte werd ontworpen door de Zwitserse architect Alfred Hartmann, die acht jaar lang op het stadsplanningsbureau van Osnabrück werkte. De bronzen figuur werd gemaakt door de beeldhouwer Adolf Graef uit Fürstenau naar zijn eigen ontwerp. Uit privébrieven in Graefs nalatenschap blijkt dat hij zich een mijnwerker voorstelde die het water uit een naadwand boorde.
Haarmanns jongste zoon Allan bezocht de kunstenaar eens in zijn atelier in Berlijn-Charlottenburg om de voortgang van het werk te zien. Hij zag de boetseerder, een potige Berlijner, die zich helemaal niet op zijn gemak voelde in de mijnwerkersbroek, die meedogenloos met water was overgoten en uit de mijnstreek was gehaald, en die een echte hamer en boor in zijn handen had.
Het is ook aan een toeval te danken dat de figuur van de mijnwerker vandaag de dag nog steeds de fontein siert. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest de mijnwerker worden ontmanteld "om de metaalreserve te versterken", net als de herder (Heinrich Ströker) van de Rosenplatz. In 1949 ontdekte een vrouw uit Osnabrück de bronzen man bij toeval in Bredelar bij Brilon tussen andere figuren op de verzamelplaats van een metaalsmelterij. Ze meldde de vondst bij de bouwdienst en de stedenbouwkundige Reiling kon het kunstwerk door de stad laten terugkopen. Afgezien van een deukje in de hand is de figuur intact gebleven.